Kan je Troost vinden in papier. Of op papier.
Ik merk dat ik al enige maanden bezig ben met papier maken om mijzelf en vrienden troost te bieden. Troosten om het verdriet van een overleden geliefde, omdat er een ongeneeslijke ziekte het leven is binnengeslopen, troost om traumatische ervaringen leefbaar te houden of zelfs te verwerken.
Als mens, maar ook als maker van het papier voel ik me betrokken bij het leven van mijn vriend(in) en/of familie, ondanks de afstand die soms onoverbrugbaar is. Door grondstoffen te gebruiken waar we een emotionele band mee hebben, maken we ons eigen papier met een verhaal. Meestal gaat dat over goede herinneringen of belangrijke momenten in het leven. Voor het proces van pulp maken wordt textiel (kleding, lakens), touw, plantenresten (stelen van bos bloemen, favoriete planten/bloemen uit tuin), oud papier (oude brieven, documenten) weer terug gebracht tot losse vezels. Dat is het malen of hameren en kloppen dat papiermakers doen. Soms wordt er nog flink gekookt, we doen er alles aan om de bestaande verbanden te verbreken (de vezels te ontsluiten) zodat ze klaar zijn voor een nieuw begin. Als pulp worden ze opnieuw naast elkaar gelegd/geschept, geschud. Wanneer het blad droog is, hebben we een maagdelijk vel papier. Klaar voor het nieuwe leven, klaar voor de toekomst.
Het voelt als een nieuw begin, terwijl het proces van papier maken de verwerking van het materiaal (ook emoties en ervaringen) en oude, meestal dierbare herinneringen is.
Zo werk ik samen met mijn dementerende moeder, die al meer dan 6 jaar stof en touw voor mijn pulp fijn knipt, zodat het in de hollander (papiermaalmachine) kan. Ze heeft haar leven lang kleren genaaid, een schaar in de hand en een stukje stof is vertrouwd. Het is één van de weinige handelingen die ze nog kan uitvoeren en ze doet het bijna dagelijks. De pulp die ik nu maal zijn voor haar kaarten met de enveloppen die we een keer naar familie en vrienden zullen sturen met de laatste boodschap ……
Ik kan daar niet mee wachten, want handgeschept papier maken is een langzaam proces. Het moet op tijd af zijn. Ieder doet het op zijn manier, maar ik neem langzaam afscheid en rouw ieder vel papier weer en troost mezelf tegelijkertijd. Daarom noem ik het Troostpapier.
Wil je hier meer over weten? Mail me: Mariekepapier@gmail.com
Rotterdam, april 2018
